Joanna - moje święto :)

 Z okazji mojego święta (24 maja) mam dziś dla Was bukiet kwiatów. 

Odpowiedni do czasu majowego:

Bez, pachnie cudnie.

Powyższe zdjęcie ustawiłam sobie na pulpicie (ale na pewno tutaj jest w zmienionej, mniejszej rozdzielczości), od razu jest bardziej kolorowo w pokoju i na biurku.

Bez, przyniósł też tęczę:

 Joanna, Joasia, Asia-

Imię to występuje w Polsce od XIII wieku. Najczęściej nadawano je w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku.

Joanna, subtelna i wrażliwa, mimo swej inteligencji zawsze przedkłada intuicję nad logikę. Uważa, że skoro natura wyposażyła kobietę w tak doskonały dodatkowy zmysł, to należy z niego robić mądry użytek. Ludzie często dziwią się, bo ta pozornie słaba osoba świetnie radzi sobie w sytuacjach, w których nawet komputer pewnie by się zawiesił. Jest za to zupełnie bezbronna wobec chamstwa, oszustwa, złej woli.

To doskonała powiernica zwierzeń. Potrafi dotrzeć do sedna najdłuższego monologu i stosownie go skomentować. Należy do domatorek.

Lubi otaczać się pięknymi przedmiotami. Kocha sztukę, muzykę, wykwintną kuchnię.

Opis: Joanna to idealna kandydatka na żonę i matkę. Już jako dziecko najchętniej bawi się w dom. Jest ciepła, spokojna, zrównoważona. Potrafi też być kokieteryjna. Niekoniecznie robi karierę zawodową - nie stanowi ona dla niej priorytetu. Wcześnie wychodzi za mąż i bez reszty oddaje się rodzinie.

Droga życiowa: Joanna, wrażliwa, potrafiąca słuchać ludzi, powinna pracować z dziećmi jako psycholog, pedagog, lekarka, terapeutka, nauczycielka. Może też spróbować swoich sił w literaturze.

To ja - Joanna, opis jest z internetu, więc nie pod wszystkim się podpisuję ;).

W świecie blogowym Jomo. Najbardziej podoba mi się wyjaśnienie mojego nicka, podane przez  Marynarza (robi wspaniałe zdjęcia-zajrzyjcie koniecznie). 

Jomo od Momo, bohaterki powieści pt."Momo, czyli osobliwa historia o złodziejach czasu i dziecku, które zwróciło ludziom skradziony im czas" napisanej przez niemieckiego pisarza Michaela Endego autora m.in."Nie kończącej się historii". Książka wydana po raz pierwszy w 1971 roku. Zaliczana jest do klasyki literatury dziecięcej ale i dorosły znajdzie tam wiele dla siebie i o sobie :). Momo to mała dziewczynka o "niezwykłym" talencie - talencie słuchania :). Więcej na jej temat w  recenzji oraz w Wikipedii.

Tylko tyle udało mi się znaleźć na youtube, ale gdyby ktoś był zainteresowany nie filmem lecz  słuchowiskiem "Momo", proszę pisać podając adres mailowy, mogę przesłać :). Jest 7 odcinków. Ja sama lubię słuchać i wydaje mi się, że dla dzieci jest to korzystniejsze od oglądania. Zawsze jest miejsce na wyobraźnię.

Muzyczna niezapominajka: Limahl "Niekończąca się opowieść"

Ktoś mi powiedział, że moje posty są  zbyt długie, myślę, że jest w tym trochę racji, więc mimo, że mam jeszcze dwa tematy i różne zdjęcia dziś na tym koniec. Dziękuję z całego serca za wszystkie komentarze pod poprzednim postem. Zawsze z przyjemnością je czytam :)

"Jenny" Edyta Bartosiewicz